Kızıma yüreğimden dökülenler..

Garip bir suçlulukla doluyum her sabah.. Seni yataktan istemeye istemeye uyandırışım vicdanımı rahatsız ediyor.. Hele "annecim geç kalıyoruz hadi uyan" sözüme karşılık.. "yaaa biraz daha anne uykum var benim".. deyişin akşama kadar kulaklarımda yankılanıp yüreğime anlamsız bir sızı veriyo.. 5. ayından beri seni her sabah o sıcacık yatağından uyandırıp annaneme taşıyorum.. Önceleri seni her bırakışımda ağlardım.. "Sana bu kadar sıkıntı çektirmeye ne hakkım var" diye düşünür kendimi yer bitirirdim.. Seninde her annesiyle birlikte evde olan çocuk gibi , istediğin saatte kalkma özgürlüğünü 3 senedir elinden alıyorum.. Ama bunun suçlusu ben değilim inan.. Bu kötü duruma hayat şartları diyelim.. Seni daha iyi yetiştirebilmek yada sana daha iyi imkanlar sağlayabilmek için bu maraton.. İleride bana teşekkür mü edersin yoksa ben büyürken yanımda niye yoktun anne !! diye hesapmı sorarsın işte burası soru işareti yüreğimde..

Her sabah bir parçamı sende bırakıp gidiyorum işe.. arabadan her inişimde "gitme anne" diye ağlayışın işe gidene kadar ağlamama sebep ama bunu sen bilmiyorsun.. Gün içinde yaşadığım stresi , masamda duran çerçeveli fotoğrafın hafif bir gülümsemeye dönüştürüyor.. Resmine her bakışımda içimi ısıtıyorsun.. Yüreğimde ne kadar büyük bir alana sahip olduğunu tahmin bile edemezsin.. Hani evladın tırnağına çöp batsa annenin yüreği kanar.. derler ya bu sözün ne kadar doğru olduğunu her geçen gün seninle daha iyi anlıyorum.. Ağlamana dayanamıyorum hatta bunu bazen bana silah olarak kullandığını bilmeme rağmen.. senin o küçük oyununa geliyorum herzaman.. Ama bundanda şikayetçi değilim.. gözündeki o mutluluk pırıltısı herşeye değer.. Yada böyle yaparak sana veremediğim zamanımın vicdan muhasebesini yapıyorum kendimce.. Benimle birlikte cuma gününe kaç gün kaldığını sayıyorsun o minicik parmaklarınla.. her cuma sabahı "bak bugün son annecim cumarteside pazarda beraberizzzzz" cümlesinin sonu pazarteside gitmiyceksin dimi anneyle bitiyo.. "Ama haftasonu evdeyim ya bitanem" deyişim seni teselli etmiyo.. Olması gereken gibi her anında yanında olmamı istiyorsun.. (her çocuk gibi) Hatta bazen ne yaparsam yapayım zaten gidecek annem düşüncesiyle olanı kabullenip , olgun bir minik kız olup bana hayırlı işler annecim diyorsun..

Bazen sana kızdığımda.. genetik olarak benden sana fazlasıyla geçmiş olan duygusallığın ön plana çıkıyo ve sen suçunu itiraf eden bir suçlu gibi "sen artık beni sevmiyorsun" diyorsun.. aslında "bu ilgini kendime çekmek istiyorum anne" demek.. bunu sende biliyorsun.. Ama bu cümlenin yüreğimde nasıl bir yara açtığını henüz farkında olamayacak kadar çok küçüksün.. Belkide sevgimi sana hissettiremediğim için gerçek suçlu benim.. Senin benden beklediğin kıyafet yada oyuncak değil farkındayım.. Bazen yaşadığım suçlulukla seni mutlu edebilmek için nasıl çabaladığımı anlıyor gibi davranıyosun.. Ama bende o kadar kötü bir anne sayılmam dimi.. Sırf senle daha fazla vakit geçirebilmek için, küçücük dudaklarını büzüp , en masum tavrını takınarak.. "ama anne sen benimle oynamıyosun hiç" dediğinde elimdeki bir yığın işi bırakıp seninle oyun oynuyorum.. Oyun hamurlarınla oynarken benimle birlikte vakit geçirmekten aldığın hazzı hissedebiliyorum.. İçimi ısıtan bir gülümsemeyle bakıyorsun yüzüme.. Söylediğim en küçük bir laf kahkaha atmana sebep oluyor.. bazen komik bişey söylememe rağmen, sen güldüğünde nasıl huzur dolduğumu bildiğin için , sana ayırdığım vakte karşılık bir teşekkür ederim der gibi gülüyorsun..